Nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy – czym grozi

Jednym z podstawowych obowiązków pracownika wynikającym z art. 22 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r., (Dz. U. 2023, poz. 1465, tj.  z dnia 2023.07.31) – Kodeks pracy, jest świadczenie pracy na rzecz pracodawcy. Niemożność wykonywania zadań pracowniczych, narusza ww. obowiązek.

Przepis art. 52 § 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, w przypadku ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.

Kiedy mamy do czynienia z ciężkim naruszeniem przez pracownika podstawowych obowiązków wobec pracodawcy

Z pomocą przychodzi orzecznictwo sądów pracy, zgodnie z którym, aby można było przypisać pracownikowi naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracodawcy niezbędny jest znaczny stopień winy pracownika, przez, który należy rozumieć winą umyślną lub rażące niedbalstwo, a o zaistnieniu winy przesądza całokształt okoliczności związanych z bezpośrednim zachowaniem pracownika oraz stopień zagrożenia interesów pracodawcy. Ocena, czy doszło do ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych należy do pracodawcy.

W myśl Postanowienia SN z dnia 8 sierpnia 2023r. I PSK 100/22 „Zachowanie pracownika uzasadniające rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. powinno być bezprawne, zawinione i naruszające lub zagrażające interesom pracodawcy.

Bezprawność zachowania pracownika przejawia się w nieprzestrzeganiu przezeń porządku prawnego, a ściślej – naruszeniu podstawowego obowiązku pracowniczego. Obiektywnej ocenie podlega fakt, czy pracownik naruszył swoje podstawowe obowiązki. Bezprawność stanowi element przedmiotowy kwalifikacji danego zachowania. Dla zastosowania art. 52 § 1 pkt 1 k.p. decydujące znaczenie ma ustalenie, czy dany obowiązek jest podstawowy, a w dalszej kolejności – czy jego naruszenie ma charakter ciężki”

Konsekwencje nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy

Skutki nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy mogą być różne, wszystko zależy od konkretnego stanu faktycznego, niemniej jednak Sąd Najwyższy w wyroku z 28 września 1981 r. I PRN 57/81 uznał , że „Nawet jednorazowa nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy – w zależności od okoliczności konkretnego przypadku – może stanowić ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.).